Roman over twee vrienden in de Schotse Hooglanden. Over volhouden, aanpassen, het nut van de voorbereiding en het doel. Is er een doel? En wat is vriendschap?
We stappen uit de pendelbus op Buchanon Station. Pablo heeft de vlucht naar Glasgow geboekt, het hotel voor de eerste nacht gereserveerd en de routes nauwgezet voor ons uitgestippeld.
‘De bussen naar de Schotse Hooglanden zijn nooit vol,’ zei hij eerder, ‘die hoeven we niet te reserveren.’
We lopen naar de balie waar ze de bustickets verkopen. Een verveeld ogend, niet zo mooi meisje is met iets bezig. Ze ziet ons niet. Pablo doet alsof ze ons wel ziet en bestelt twee kaartjes naar Slichagan, een minuscuul klein dorpje op het schiereiland Skye, het startpunt van onze vijfdaagse wandeltocht.
‘De bus naar Skye van 10.00 uur is vol,’ zegt ze zonder op te kijken. ‘Net als die van 15.00 uur.’
Het is eind maart, buiten schijnt de zon en is het 20 °C. Uitzonderlijk mooi weer voor deze tijd van het jaar. Een dag voor alle Schotten om van te genieten in de Hooglanden.
Pablo en ik zijn al bijna dertig jaar vrienden. We kennen elkaar van het HBO. We studeerden Commerciële Economie in Utrecht. Ik zie hem nog zitten op het stapelbed tijdens het introductiekamp, verlegen meelachend met de anderen. Pablo kwam net van de middelbare school en woonde nog bij zijn ouders. Ik had er al een mislukt jaar studiejaar in Wageningen op zitten en vond mijzelf een ervaren student. We werden vrienden. We gingen vaak samen stappen. We deelden dezelfde interesses. Muziek, bier, voetbal en wat er mis is in de politiek. We gingen naar popconcerten. Zo gingen we naar The Cult en de Red Hot Chili Peppers in Zwolle. De Chili Peppers stonden op het punt van doorbreken en waren als hoofdact geboekt. Wij gingen voor de veel bekendere The Cult, zij stonden voor hen geprogrammeerd. Toen we aankwamen waren ze al bezig. Na het tweede liedje was het ‘goodbye’ and ‘thank you’. Pablo zei nog dat we te laat zouden komen. Ik antwoordde dat concerten nooit op tijd beginnen. Voorprogramma’s dus wel. De Peppers speelden volgens ons volkomen kut. Het jonge uitzinnige publiek vond het allemaal prachtig. Jongetjes gooiden vanaf het balkon enthousiast gloeilampen kapot. Pablo kreeg een stuk glas in zijn oog, wat ik er maar met moeite uit kon halen. Hij had er genoeg van en we zijn naar huis gegaan. Pinkpop 1986 deden we ook. Ik herinner me vooral de avond ervoor. Er heerste een saamhorigheidsgevoel dat ik nooit meer zo gevoeld heb. Iedereen was aardig, nog zonder XTC, denk ik. We waadden door een halve meter hoge zee van bierbekertjes van kroeg naar kroeg. Ergens halverwege de avond kwam ik een heel leuk en mooi meisje tegen. Ik liet Pablo alleen en ging met haar naar haar tent, die stomtoevallig vlak naast de onze stond. De volgende ochtend probeerde Pablo zijn chagrijn te verbergen en wilde al vroeg naar het festivalterrein. Ik beloofde het meisje dat we elkaar later die dag vast wel tegen zouden komen, wat tussen 40.000 andere mensen helaas niet gelukt is. Jammer. Later stonden we vooraan bij Tina Turner in De Goffert. Tina droeg een rood jurkje en als ik iets naar voren leunde zag ik rode onderbroek. Ook zijn we twee keer naar Spanje op vakantie gegaan. Met de bus naar Lloret de Mar en Salou. Geweldige tijd. We waren 20 en konden de hele wereld aan. De eerste keer was Pablo behoorlijk ziek van het vreemde Spaanse eten. Olijfolie lustte hij niet. Inmiddels is de Spaanse keuken niet onbekend voor hem. Integendeel, hij kan behoorlijk goed koken, met olijfolie.
Nu zijn we niet alleen een stuk ouder, maar hebben we ook ons eigen gezin, werk, nieuwe vrienden, andere woonplaatsen. Toch bleef de vriendschap bestaan. We zien elkaar meerdere keren per jaar, meestal gaan we dan uit eten. We zijn echter nooit meer samen op vakantie gegaan.
Het verveelde meisje adviseert ons bij de bus te wachten.
‘Er komt vast wel iemand niet opdagen,’ beweert ze.
Dat klinkt ons niet zo aanlokkelijk in de oren.
`Is er een alternatief?´ vraagt Pablo.
‘Ja, je kan de bus naar Inverness nemen. Die gaat om 10,40 uur. Aankomst 14,15 uur. Dan neem je om 17,15 de bus naar Skye, aankomst 20,15.’
‘Is die bus vol?’
‘Bijna’
‘We nemen hem.’
Wil je weten hoe het verder gaat? Ik praat graag met een uitgever over de mogelijkheden: