Gisteravond de rijdende rechter gezien. Een man uit Amsterdam Noord vond het leuk om reigers te voeren. En dat deed ie het liefst voor het trapportaal van zijn flat. Vlak naast de tuin van de buurvrouw. Prima, zou je denken. Maar al dat eten wordt verteerd en wat niet door het lichaam gebruikt wordt verlaat datzelfde lichaam weer, zo snel mogelijk. Ook bij vogels. Een reiger is een grote vogel. En waar kan je dat beter laten gaan dan op de plek waar je net bent? Op een net geveegd stoepje. Of tegen een pas gewassen raam. En daar heb je het al: heibel. Schone ramen zijn nog altijd heilig in Nederland. Ergo: de rechter beslist dat de man 200 meter verderop moet gaan voeren. En passant vertelde de klagende buurvrouw dat zij haar hond gewoon op straat laat schijten, maar nooit een zakje bij zich draagt. Grappig.
We leven te veel op een kluitje. Daar kan ons tolerante volkje niet tegen. Tolerant, maar wel binnen onze grenzen. De grenzen van fatsoen en netheid. Donner en Balkenende. Nederland is vol, maar dat kun je beter niet zeggen. Nederland is druk. Kan ook niet. We hebben overlast. We hebben last van elkaar. Ook ik erger mee dood aan mensen. En dan woon ik niet eens in een flat in Buikslotermeer. Maar ook in onze geschakelde 2 onder 1 kap heb ik last van een ander. Ons buurmeisje speelt piano, haar broertje speelt trompet. Hun vader speelt dwarsfluit. Volgens hun moeder zijn ze een muzikaal gezin. Sommige mensen zijn muzikaal, anderen zij a-muzikaal. Gelukkig weten de meeste mensen van zichzelf wat ze zijn. Muzikaal of a-muzikaal. Onze buren behoren tot een derde categorie. Zij vinden zich muzikaal maar zijn… enfin. Op zich niet erg, maar waarom moeten ze dat steeds etaleren en wel op minder dan twee meter van mijn favoriete stoel. Waar ik ’s ochtends met een kopje koffie mijn ochtendhumeur probeer te verdrijven. Onmogelijk.
We wonen te dicht op elkaar. Onze derde auto kan ook al niet voor de deur. Drie auto’s, hoor ik u denken, ja drie. Eén voor mijn vrouw, een voor mij en een leaseauto van de zaak. Want privé rijden in dat ding is mij te duur. De buren hebben er trouwens ook drie. Hun zoon van negentien woont nog thuis en heeft sinds kort een auto. Een Golf met sportuitlaat. Het barrel kostte wel 300 euro en u raad het al. Het is slechts een omhulsel om de autoradio te kunnen vervoeren. Wat zeg ik, autoradio? Je kan er een volwassen band in de Arena mee uitversterken! Drie straten verderop hoor ik ´m al aankomen. Eigenlijk vind ik dat wel leuk, mits ie de juiste muziek draait natuurlijk.
Mijn kinderen zijn graag buiten. Als mijn kinderen in de tuin spelen, kan dat alleen luidruchtig. Ik geneer mij soms voor de overlast. Ja, ik denk wel aan de buren. Al die buren moeten trouwens om de beurt verbouwen. Alle dagen busjes in de straat en het heldere geluid van de cirkelzaag en gezang van het werkvolk vult onze hofjes. Heerlijk. De snelweg en de trein hoor ik ook al in de tuin. Die snelweg wordt verbreed. Het is druk.
Kan dat niet wat minder. Met wat meer ruimte voor elkaar. Nee, dat kan niet. We zijn een klein landje en we moeten groeien om economisch met de rest van de wereld mee te kunnen. Ik betwijfel dat, maar veranderen kan ik het niet. Ik ga m’n gitaar inpluggen. Ik moet nodig weer eens oefenen.